در آنجا بر فراز قله كوه
دو پايم خسته از رنج دويدن
به خود گفتم كه در اين اوج ديگر
صدايم را خدا خواهد شنيدن
به سوي ابر هاي تيره پر زد
نگاه روشن اميدوارم
ز دل فرياد كردم كاي خداوند
من اورا دوست دارم، دوست دارم!
صدايم را تا اعماق ظلمت
به هم زد خواب شوم ِ اختران را
غبار آلود و بي تاب كوبيد
در ِ زرين قصر آسمان را
ملائك با هزاران دست كوچك
كُلون ِ سخت سنگين را كشيدند
ز طوفان صداي بي شكيبم
به خود لرزيده، در ابري خزيدند
ستون ها چو ماران، پيچ در پيچ
درختان در مه سبزي شناور
صدايم پيكرش را شست و شو داد
زخاك ره، درون حوض كوثر
خدا در خواب رويا بار خود
به زير پلك ها پنهان نگاهش
صدايم رفت و با اندود ناليد
ميان پرده هاي خوابگاهش
ولي آن پلك هاي نقره آلود
دريغا، تا سحر گه بسته بودند
سبك چون گوشْ ماهي هاي ساحل
به روي ديده اش بنشسته بودند
صدا صد بار نوميدانه برخاست
كه عاصي گردد و بر وي بتازد
صدا مي خواست تا با پنجه ي خشم
حرير خواب او را پاره سازد
صدا فرياد مي زداز سر ِ درد
به هم كي ريزد اين خواب طلايي؟
من اينجا تشنه ي يك جرعه مهر
تو آنجا خفته بر تخت خدايي ْ
مگر چندان تواند اوج گيرد
صدايي دردمند و محنت آلود؟
چو صبح ِ تازه از ره باز آمد
صدايم از صدا ديگر تهي بود
ولي اينجا به سوي آسمان هاست
هنوز اين ديده ي اميدوارم
خدايا اين صدا را مي شناسي:
" من او را دوست دارم، دوست دارم."
فروغ فرخ زاد
نظرات شما عزیزان:
|
<-PollName->
آمار
وب سایت:
صدايم را خدا خواهد شنيد.....
نويسنده: 
